Blauwe tongen: twee weken later

Zaterdag 19 maart is onder grote belangstelling mijn boek gepresenteerd. Op die dag al tientallen boeken verkocht. Ik was trots en beduusd om alle aandacht. Maar toen...De maandag erna viel ik in het beruchte zwarte gat. Wat nu, zo vroeg ik mij af. Wie gaat verder mijn boek nog kopen. Hoe wordt het ooit bekend bij het grotere publiek. Hoe zorg ik er voor dat het terecht komt tussen de stapels boeken in de boekwinkels. 'Laat het maar aan mij over', zei mijn uitgever. Ik vertrouwde volledig op haar, had geen reden om dat niet te doen. Maar toch. Ik wilde zelf ook zo graag aan de slag. Grip krijgen op de situatie. 

Nu zijn wij twee weken verder. Ik heb regelmatig berichtjes op Facebook geplaatst en zelfs een promotiefilmpje gemaakt. Mijn uitgever heeft een serie persberichten verzonden en recensie-exemplaren verstuurd naar kranten en boekhandels. De Primera in Elst heeft mijn boek gelijk in de winkel gelegd, op een prominente plek. Mijn boek is te vinden op de internetsites van onder andere de Bruna en bol.com, waarop een mooie review verschenen is. De voorraad bij het Centraal boekhuis is al aan het slinken. En misschien nog wel het allerbelangrijkste: de eerste positieve reacties op mijn verhalen komen binnen. 'Ik heb Zwart water gelezen: spannend hoor en heel bijzonder', 'Kaat vond ik een leuk verhaal', 'De eerste gast: mooi!'.

Kortom: Het gaat goed. De trein is aan het rijden en stopt zo nu en dan ergens om nieuwe mensen te laten instappen. Straks zit de trein vol en moet er een nieuw toestel aan worden gekoppeld. En zo wordt hij steeds langer en langer...