Het leven als schrijfster

Het is bijna drie maanden geleden dat ik mijn debuut, de verhalenbundel 'Blauwe tongen' tijdens een feestelijke bijeenkomst gepresenteerd heb. Zoals ik in het vorige nieuwsbericht al schreef, is er sindsdien veel gebeurd. Het boek is goed ontvangen en het heeft zijn plek gevonden in de boekwinkels in de regio. Het ligt op prachtige plekken naast boeken van bekende schrijvers. Ook online heeft het zijn weg gevonden en op bol.com zijn een paar mooie reviews verschenen.

Na de eerste opwinding en momenten van verbazing is ondertussen de rust weergekeerd en lijkt alles zo normaal. Dat mijn boek in de winkel ligt, dat mensen er iets over zeggen, dat onbekende mensen opeens mijn naam kennen, dat ik mag optreden tijdens een kunstmanifestatie, dat de bibliotheek blij is dat ik een voordracht wil verzorgen, dat men mij vraagt om stukjes te schrijven voor een website, dat ik word uitgenodigd voor een netwerkborrel.

Maar normaal is het voor mij nog steeds niet. Ik moet nog steeds wennen en mijn eigen weg hierin vinden. Dicht bij mezelf blijven, dat is nu de kunst. Mij niet mee laten slepen door het een of ander. En vooral weer gaan schrijven. Op mijn eigen kamertje. Want daar is het allemaal mee begonnen. En dat is hetgene waar ik van houd.