Bij de bushalte

De vrouw heeft de tas met beide handen stevig vast en laat deze op haar vooruitstekende buik rusten. Ze draagt hoge veterschoenen, waarvan de ene zool dikker is dan de andere.
‘De bus is laat,’ zegt ze tegen de jongen die naast haar in het bushokje staat.
‘Hij zal zo wel komen,’ zegt hij geruststellend.
De jongen heeft lang haar dat als een sluier over zijn tengere schouders valt. De vale jeans die hij draagt, slobbert om zijn billen.
Ik sta net buiten het hokje. Het waait hard, donkere wolken drijven door de lucht en ik heb het koud. Omdat het hokje met twee mensen zo goed als vol is, blijf ik staan waar ik sta en luister naar het gesprek zonder er aan deel te hoeven nemen.
‘Moet u ook in Nijmegen zijn?’ vraagt de jongen belangstellend aan de vrouw.
‘Ja, ik ga naar mijn zus in Hatert.’
‘Gezellig,’ zegt hij. ‘Ik studeer in Nijmegen. Aan de universiteit.’
Ik ben benieuwd wat de jongen studeert, maar de vrouw vraagt het niet.
‘Filosofie,’ zegt hij dan. Bescheiden, maar ook een beetje trots.
Op de vrouw lijkt het weinig indruk te maken of misschien heeft ze het niet gehoord.
‘Ik word zondag vijftig,’ zegt ze.
‘Dat is een mooie leeftijd. Gaat u het nog vieren?’
‘Ik weet het niet,’ zegt ze weifelend. ‘Ik hoop dat mijn kinderen iets organiseren. Dat hebben ze bij mijn man wel gedaan.’
Ze klinkt erg onzeker. Misschien is ze bang dat haar kinderen niet aan haar zullen denken. Zij hun vader belangrijker vinden dan haar. Zoiets.
Het begint voorzichtig te regenen. Met z’n drieën kijken wij naar de bus die nadert en even later bij ons stopt. De jongen laat de vrouw voorgaan bij het instappen en ik zie dat hij even zijn hand op haar schouder legt.
Ik stap als laatste in. De regen klettert nu tegen de ramen. De bus is precies op tijd.

Verschenen op: www.onsoverbetuwe.nl