De reactie

Hoe vaak ben ik niet geschrokken van een mij naderende of passerende man, wanneer ik wandelde of fietste op een verlaten bospad, me onderwijl schuldig voelend, omdat natuurlijk de meeste mannen geen kwaad in de zin hebben en ook gewoon daar mogen zijn waar ik ben.

Hierom had de column ‘Het grote gevaar’ van Peter Middendorp in de Volkskrant van 11 februari me zo enorm geraakt. Hoe hij als man van middelbare leeftijd, ongeschoren, gestoken in een slordig joggingpak, hardlopend en daarbij hijgend, over een lange, eenzame wandelweg een jonge vrouw achterop komt en merkt en ziet hoe zij van angst ineenkrimpt en hoe hij begrijpt dat zij hem als het grote gevaar ziet, ook al is hij in werkelijkheid een man waarvoor niemand bang hoeft te zijn. 

Zondag bereidde ik mijn cursus Creatief Schrijven voor. Deze keer zouden we het gaan hebben over ‘het perspectief’ en daarbij kon deze column goed als illustratie dienen, zo dacht ik. Ik las hem voor aan de groep. Tijdens het lezen kreeg ik het warm, voelde ik mijn wangen gloeien en toen het uit was, moest ik me losmaken van het verhaal en keek ik mijn cursisten verwachtingsvol aan. Of ze de man begrepen en de jonge vrouw. Toen zei één van de mannelijke cursisten: ‘Waarom gaat ze daar dan ook lopen, als ze zo’n nerveus type is.’

 De huiswerkopdracht voor de volgende keer? Herschrijf de column vanuit het perspectief van de vrouw. Ik ben benieuwd!