Plaatsing in literair tijdschrift 'Alice'

Tot mijn grote verrassing is mijn verhaal 'Verloren liefde' deze maand in literair tijdschrift 'Alice' geplaatst. Graag deel ik dit me jou.

Verloren liefde

Het onkruid schiet alle kanten op en het gras is alweer te lang, ook al heeft hij het vorige week nog gemaaid. Een tuin is leuk, maar het kost ook gigantisch veel tijd. Mopperend loopt Joop naar het schuurtje om de grasmaaier en het tuingereedschap tevoorschijn te halen. Even later glijdt de schoffel door de vochtige aarde. Regelmatig bukt Joop zich om met de hand de achtergebleven wortels uit de modder te rukken.
Dan opeens hoort hij het knerpen van het grind. Hij draait zich om en ziet een vrouw het tuinpad op komen lopen. Het zilvergrijze haar dat glinstert in de zon, is het eerste dat hem opvalt. Gevolgd door de donkere ogen die zich in de zijne boren, zo gauw ze nog maar een paar meter van hem verwijderd is. Joop voelt een rilling door zijn lijf trekken, de schoffel valt uit zijn handen.
‘Joop?’ zegt ze.
Bij het horen van haar stem beginnen zijn benen te wankelen en valt hij met een smak op de grond. Hij tilt zijn hoofd op en kijkt opnieuw in haar donkere ogen. Onmiskenbaar. Het moet haar zijn. Als ze opnieuw zijn naam noemt, weet hij het helemaal zeker. Het zware, schorre geluid, zoals je maar zelden bij vrouwen hoort. Die stem doet zijn hele lijf vibreren. Een sensatie die hij ook toen zo vaak ervoer en wat telkens weer zijn verliefdheid aanjakkerde, totdat het ondraaglijk werd en hij niet anders kon dan vluchten.
Hij wordt er zich bewust van hoe belachelijk hij erbij ligt, met één been op het gazon en de andere in het bloemenperk en probeert zo snel hij kan omhoog te komen. Er verschijnen vlekken voor zijn ogen, zijn ademhaling gaat te snel en er zit bloed op zijn lippen.
‘Voorzichtig,’ zegt ze.
Hij wil niet voorzichtig zijn, maar rechtop staan, zo gauw hij kan. Hij ademt een paar keer diep in en uit, likt zijn lippen schoon en veegt zijn smerige handen af aan zijn broek.
‘Isabella?’
Zijn stem schiet omhoog, bij het noemen van haar naam. Alsof hij in een Italiaanse opera speelt. Ze glimlacht en komt naderbij. Als hij het moedervlekje op haar kin herkent, gaan zijn wangen gloeien. Hij aarzelt niet langer, geeft een trap tegen de hark die in de weg ligt, spreidt zijn armen en slaat ze om haar heen. Zo gauw hij haar naar zich toetrekt en zijn hoofd zich in haar krullen nestelt, beneemt een geur zo zoet als rijpe abrikozen hem de adem en in zijn buik voelt hij golfjes van geluk.
‘Je bent gekomen,’ fluistert hij. ‘Eindelijk.’

Vervolgcursus Creatief Schrijven

Cursus Creatief Schrijven Elst

Vol enthousiasme gaan elke maandagavond mijn cursisten Creatief Schrijven aan de slag met de opdrachten die ik geef. De afgelopen week besteedden we aandacht aan het ontwikkelen van een 'boeiend personage'. Zeer kleurrijke figuren verschenen op het papier en we genoten volop van hun belevenissen. 'Ik heb erg genoten van deze opdracht,' zei een van de deelnemers. 

'Kunnen we ons al inschrijven voor de vervolgcursus?' vroeg een ander. Ja, dat kan! Deze start op maandagavond 8 januari in De Wieken te Elst. Zie: https://creatiefcollectiefelst.nl/cursussen/creatief-schrijven/

Er is ruimte voor acht deelnemers. Als er meer belangstelling is, dan overweeg ik een tweede groep te starten.  

Cursusinformatie

Voor de mensen die zich hebben aangemeld voor mijn cursus Creatief Schrijven:

Maandag 11 september is het zover: dan start om 19.30u de cursus Creatief Schrijven in Elst. Ik heb er veel zin in. Ik hoop jullie ook. De eerste keer zullen we met elkaar kennismaken en beginnen met een paar schrijfoefeningen om 'op gang te komen'. Verder zullen we bezig gaan met 'zintuiglijk schrijven'.

De cursus wordt gegeven in de werkplaats van het Creatief Collectief. Deze bevindt zich in de Wieken, Prinses Irenestraat 49 in Elst. Je moet niet de hoofdingang nemen, maar het pad dat aan de rechterkant langs het gebouw loopt. De laatste deur aan de linkerkant geeft toegang tot de werkplaats. Ik zal op tijd aanwezig zijn om jullie daar te ontvangen.

Er wordt voor koffie en thee gezorgd. Neem wel je eigen laptop of blocnote en pen mee.
Als er nog vragen zijn, dan mag je me altijd mailen of bellen.
Tot volgende week maandag!

Hartelijke groet, 

Klaske

'Je mag me altijd bellen.'

Een jaar geleden heb ik me vol enthousiasme aangemeld als vrijwilliger in een verpleeghuis. Ik wilde graag iets betekenen voor de mensen die er wonen, waarover je vaak hoort dat ze weinig bezoek krijgen en nauwelijks buiten komen. Ik verwachtte met open armen ontvangen te worden en toegevoegd te worden aan de pool vrijwilligers die ze ongetwijfeld al hadden. Ik stelde me zo voor dat ik de ene keer met iemand zou gaan wandelen, de andere keer mee zou helpen met knutselen of op een regenachtige middag met een paar mensen koekjes zou bakken. Zulk soort dingen. Ik was overal voor in. 

Het liep anders. Een duidelijk plan was er niet. En iets van vrijwilligersbeleid al helemaal niet. Ik mocht zelf bedenken wat ik ging doen. Ik werd niet voorgesteld aan de medewerkers en ook niet aan de bewoners. Ik had dus geen idee wat men wel of niet zou kunnen of wat men wel of niet leuk zou vinden. Aangezien ik geen enkele ervaring heb met 'bezigheidstherapie' en aangezien ik dus echt helemaal niets te horen kreeg over de bewoners, was het in deze situatie voor mij alsof ik zonder zwemdiploma in de zee werd gegooid. 

'Vooral doen wat jezelf leuk vindt,' werd er tegen me gezegd. En: 'Je leert de mensen vanzelf kennen.

Al spartelend heb ik mijn weg proberen te vinden in het verpleeghuis. Ik had besloten om te gaan voorlezen en na een wat onzeker begin had ik al snel een groepje trouwe fans om me heen verzameld. Viijf vrouwen en één man, die ik meenam naar de koffiekamer. Ik begon meestal met een stukje uit de krant. Iets grappigs of opvallends. Daar praatten we dan over. Daarna las ik een wat langer verhaal voor uit een boek dat ik in de bibiliotheek gevonden had. Verhalen die bedoeld waren voor kinderen, maar zeker niet kinderachtig waren. Halverwege haalde ik altijd wat limonade voor ze en terwijl we daarvan dronken kletsten we over van alles en nog wat. Tot slot las ik een gedicht voor. Ook al zijn gedichten soms moeilijk te begrijpen, toch vonden ze het mooi om er naar te luisteren. 

Ik had en heb sterk de indruk dat de bewoners genoten van het wekelijkse uurtje met mij. En daar was het natuurlijk om begonnen. Maar toch: met de verzorging kreeg ik maar geen contact. Ik werd niet op de hoogte gehouden van ontwikkelingen binnen de organisatie, kreeg niets te horen over de bewoners. Over hoe het met ze ging, of er de afgelopen week bijzonderheden waren gebeurd of andere dingen die van belang konden zijn voor mij. Ik probeerde praatjes te maken, te informeren naar het een of ander, maar het was alsof de zee waarin ik was gegooid omgeven was door hoge rotsen, waar ik niet tegenop kon klimmen. 

Moe geworden van het rondjes zwemmen heb ik daarom besloten om ermee te stoppen. 'Ik voel me hier niet op mijn plek,' heb ik gezegd. De laatste keer heb ik de bewoners die elke week bij me aanschoven allemaal een hand gegeven en gezegd dat ik ze zou gaan missen. En dat meende ik oprecht. 'Je mag me altijd bellen,' zei Sonja. En dat vond ik zo lief. Ik zei tegen haar: 'Dat is ook een mooie titel voor een boek.' Dat was ze helemaal met me eens. 'Maar dan moet je er wel bijzetten, dat de titel van mij komt!' 

De gesprekjes met de bewoners hebben me vreugde gegeven en ik zal warme herinneringen koesteren aan mijn jaar in het verpleeghuis. In de map 'verpleeghuisverhalen' in het zijmenu kun je lezen over mijn ervaringen. Ik zal deze een tijdje laten staan en mogelijk aanvullen op basis van mijn herinneringen. 

Verpleeghuisverhalen

VERPLEEGHUISVERHALEN:  Zie map zijmenu. ( Alle namen die in de verhalen voorkomen, zijn gefingeerd.)

Intro

Eenmaal per week ga ik naar een verpleeghuis, een kleinschalige woongemeenschap bestaande uit twee verdiepingen. Er wonen mensen die in meer of mindere mate lijden aan dementie. Elke bewoner heeft een eigen kamer. Overdag zitten de meesten in een van de gemeenschappelijke ruimtes. Daar drinken ze koffie, kijken tv of doen ze mee aan een activiteit. Anderen wandelen graag rond over de gangen.

Soms ga ik bij een van de bewoners op bezoek op haar kamer of maak een wandelingetje met haar. Maar de meeste keren lees ik voor. Vaak een kort verhaal, soms een gedicht of een stukje uit de krant. Daar praten we dan samen over. De gesprekjes die daaruit ontstaan, verbazen me soms en ontroeren me regelmatig. 

Graag deel ik deze met u.

Creatief Schrijven

"Het is voor mij een verassing dat ik dit zo leuk vind om te doen en ik ga er ook zeker mee door.
Dat is ook te danken aan jouw leuke en inspirerende lessen! Ik ben erg blij dat ik me voor deze cursus heb aangemeld. Ik heb er veel van geleerd en het heeft me ook veel gebracht. Als er volgend jaar een vervolgcursus komt, doe ik graag weer mee."

Een van de enthousiaste reacties die ik kreeg op de laatste avond van de cursus Creatief Schrijven die ik heb gegeven.

Begin januari begonnen we met het gebruik maken van je zintuigen tijdens het schrijven. Daarna volgden onder andere het ontwikkelen van een interessant personage, het toepassen van het juiste perspectief en hoe maak je een verhaal spannend. Allerlei soorten oefeningen passeerden de revue en elke keer was ik weer verbaasd waar mijn cursisten mee kwamen. Rake zinnen, mooie beschrijvingen en verrassende wendingen. 

Soms werd er gezucht, maar er werd vooral ook veel gelachen. Het mooiste was om te zien hoe iedereen zich ontwikkelde in het schrijven. Waren in het begin van de cursus de scenes soms nog wat strak of saai, met de tijd nam de fantasie de overhand en werden de verhalen steeds boeiender en spannender. 

Wil je ook meedoen? In september krijg je een nieuwe kans!

Zie: https://creatiefcollectiefelst.nl/creatief-schrijven/

Creatief Schrijven

De reactie

Hoe vaak ben ik niet geschrokken van een mij naderende of passerende man, wanneer ik wandelde of fietste op een verlaten bospad, me onderwijl schuldig voelend, omdat natuurlijk de meeste mannen geen kwaad in de zin hebben en ook gewoon daar mogen zijn waar ik ben.

Hierom had de column ‘Het grote gevaar’ van Peter Middendorp in de Volkskrant van 11 februari me zo enorm geraakt. Hoe hij als man van middelbare leeftijd, ongeschoren, gestoken in een slordig joggingpak, hardlopend en daarbij hijgend, over een lange, eenzame wandelweg een jonge vrouw achterop komt en merkt en ziet hoe zij van angst ineenkrimpt en hoe hij begrijpt dat zij hem als het grote gevaar ziet, ook al is hij in werkelijkheid een man waarvoor niemand bang hoeft te zijn. 

Zondag bereidde ik mijn cursus Creatief Schrijven voor. Deze keer zouden we het gaan hebben over ‘het perspectief’ en daarbij kon deze column goed als illustratie dienen, zo dacht ik. Ik las hem voor aan de groep. Tijdens het lezen kreeg ik het warm, voelde ik mijn wangen gloeien en toen het uit was, moest ik me losmaken van het verhaal en keek ik mijn cursisten verwachtingsvol aan. Of ze de man begrepen en de jonge vrouw. Toen zei één van de mannelijke cursisten: ‘Waarom gaat ze daar dan ook lopen, als ze zo’n nerveus type is.’

 De huiswerkopdracht voor de volgende keer? Herschrijf de column vanuit het perspectief van de vrouw. Ik ben benieuwd!