'Schrijvenmagazine', juni 2024, publicatie in literaire bijlage 'Alice': Mijn verhaal Terugkeer
Aan de waslijn wapperen een paar versleten handdoeken. Onder de pruimenboom ligt een smurrie van verrot fruit. Voorzichtig open ik de achterdeur en gluur naar binnen. De zoete geur van hooi beneemt me de adem. Mijn benen voelen zwaar als ik over de drempel stap.
Even later sta ik midden op de deel. Nadat mijn ogen gewend zijn aan het duister, zie ik de schommel aan de balken. Ik grijp het ruwe touw vast en strijk met mijn vingers over het houten plankje waar ik vroeger urenlang op heb gezeten, zwierend door de lucht. Gestommel in het voorhuis, kort daarna het klotsen van klompen op de lemen vloer.
‘Is daar volk?!’ De stem van mijn vader veroorzaakt een trilling in mijn binnenste.
In het licht van de geopende deur herken ik zijn contouren. De ronde rug, de kromme benen.
‘Ik ben het pa. Lia.’ Ik pers de woorden eruit.
De gestalte komt mijn kant op. Bewegingloos staan we tegenover elkaar.
‘Wat kom je doen?’ Zijn stem klinkt hard en schril, zoals jaren geleden, toen ik op mijn achttiende zwanger werd en weigerde te vertellen van wie het was. ‘Je hoeft niet langer thuis te komen,’ waren de woorden die hij sprak en ons vanaf toen scheidden.
Ik kan nog terug, zo gaat het door me heen. Omkeren, de deel over, door de achterdeur naar buiten. Maar dan denk ik aan mijn dochter, aan hetgeen ik haar heb beloofd en ik aarzel niet langer. ‘Maartje wil haar opa zien.’
In de verte hoor ik een paar koeien loeien. Het zal bijna melkenstijd zijn.
‘Maartje?’ fluistert hij.
‘Ja. Naar moeder.’
‘Twaalf bijna?’ Zijn stem bibbert.
‘Volgende week. Dan is ze jarig.’
Hij laat zijn schouders hangen en slaat zijn ogen neer. Nu pas zie ik hoe mager hij is geworden. Van zijn ooit zo weelderige haardos zijn alleen een paar grijze plukjes over. Hij kijkt me aan, zijn lippen bewegen, maar er komt geen geluid. De ruimte vult zich met stilte. Zonder er verder bij na te denken, sla ik mijn armen om hem heen en trek zijn broze lijf tegen me aan. Als ik hem weer loslaat, rollen de tranen over zijn wangen. Hij draait zich om en wenkt me, achteloos, zoals hij me vroeger altijd wenkte als hij een karweitje voor me had. Ik volg hem naar de keuken en we gaan aan tafel zitten. Hij tegenover me, het Perzisch kleedje tussen ons in.
De zwaarte in mijn benen vloeit weg, mijn longen vullen zich met nieuwe lucht. Uit mijn tas haal ik de foto van Maartje tevoorschijn en schuif hem over het kleedje naar vader toe. Hij staart naar de foto en richt dan zijn blik naar de schouw, vanaf waar moeder naar ons lacht.
‘Hetzelfde haar, dezelfde blik,’ zeg ik.
Vader glimlacht. ‘En net zo mooi.’
Ik knik.
‘Het spijt me, Lia. Het spijt me zo.’
‘Het is goed pa,’ zeg ik.
Ik leg mijn handen op de zijne. Toonloos tikt de klok de tijd vooruit.
