Over de titel zijn we het al eens, maar deze houd ik nog even geheim!
Het is nu officieel: vandaag heb ik het contract met de uitgever getekend! Ze gaan aan de slag met de redactie en vormgeving van mijn manuscript. Zo gauw een en ander voltooid is, zal ik er mijn licht op laten schijnen. Samen gaan we ervoor zorgen dat het een prachtig boek wordt met een schitterende cover en sprankelende zinnen.
Ik heb er zin in!
Bericht van de uitgever:
"Met veel plezier heb ik je nieuwe boek gelezen. Wat ben je er toch een meester in om de nieuwsgierigheid zo goed op te voeren dat je niet anders wilt dan alleen maar verder lezen.
Uitermate boeiend, goed uitgewerkte karakters, kortom: ik wil het graag uitgeven.
Zullen we een afspraak maken?
Laat maar weten wanneer het je past."
Het is zover: over een paar maand zal mijn nieuwe roman het daglicht zien!!
Dit is een vraag die ik de laatste tijd weer vaak krijg. Mogelijk omdat men met smart zit te wachten op een vervolg op Het familieweekend of gewoon uit belangstelling? Na twee boeken te hebben uitgegeven is het ook een vrij normale en voor de hand liggende vraag. Temeer omdat je niets merkt van het werk van de schrijver zolang het de buitenwereld niet heeft bereikt. Maar het antwoord is natuurlijk: jazeker, ik ben nog aan het schrijven! Altijd, elke dag. Het is al jarenlang iets waar ik niet meer zonder kan. Zoals de geoefende wandelaar zich geen week zonder een stevige wandeling kan voorstellen, zo kan ik mij niet meer voorstellen dat ik niet schrijf. Dat wil niet zeggen dat het elke dag hoogdravende literatuur is wat uit mijn pen komt. Soms zijn het wat met de hand geschreven regels in mijn notebook of soms is het lange mail aan een vriendin.
Maar ik moet eerlijk zijn, de laatste maanden ben ik heel serieus verder gegaan met het boek waar ik twee jaar geleden al een start mee had gemaakt, maar wat ik door omstandigheden een tijdlang heb moeten laten liggen. En als ik zeg 'serieus', dan bedoel ik eigenlijk 'fanatiek'. Zo gauw ik wist hoe het verder moest gaan, was ik niet meer te stoppen. Elk vrij uurtje, elke vrije middag, doordeweeks of in het weekend, ben ik bezig geweest met mijn roman- in - wording. En nu is de eerste versie af. Helemaal compleet. Klaar. Het verhaal heeft een hoofd, een romp en een staart gekregen. De vraag is nu of het een mooi lichaam is geworden, dat men wil zien en aanraken of dat er nog meer aankleding nodig is, juist wat uitgedaan moet worden of anders gerangschikt. En om dat te weten laat ik er anderen naar kijken, het verhaal lezen en beoordelen en van stevige kritiek voorzien, zodat het beter gaat worden, mooier. Dus voordat het hele proces ten einde is, zullen we weer een paar maanden verder zijn. Een half jaar wellicht. En dat is niet erg, want ik heb geen haast. En na het herschrijven dat ongetwijfeld nodig is na het laten tegenlezen, dan laat ik het nog een tijdje liggen, om het daarna nog een allerlaatste keer door te nemen, alle puntjes op de i te zetten, de komma's op de juiste plaats, wel of geen koppeltekens. En als dat dan ook allemaal oké is en ik er zelf van overtuigd ben dat ik er het uiterste heb uitgehaald, dan pas ga ik het opsturen naar de uitgever. Vanaf dan begint het wachten. Of het goed genoeg is om aan de openbaarheid te tonen.
Vandaag verschenen in het Nieuwsmagazine Forte Fit te Elst, mijn speciaal voor dit magazine geschreven en zeer actuele verhaal:
Quarantaine
Het nieuwe jaar was nog maar net begonnen toen ik vanuit het Galamapark naar het centrum wandelde: over het Europlein, langs de fietsenmaker, de hoek om naar de Dorpstraat die er verlaten bij lag. Op het bankje voor het restaurant zat helemaal niemand. Ondanks de lage temperatuur had ik het warm gekregen van mijn wandeling en ook trek, dus veegde ik met de mouw van mijn jas de nattigheid weg van de houten planken en nam plaats. Ik haalde mijn meegebrachte boterham met kaas uit het zakje en zat daar genoeglijk voor me uit te staren, genietend van de stilte om me heen op deze doordeweekse middag. Alleen bij de drogist aan de overkant van de straat waren de deuren geopend en snelde zo nu en dan iemand naar binnen, gemondkapt de handen steriliserend bij de ingang. Verder waren alle winkeldeuren gesloten en hingen in de etalages van de kledingzaken nog steeds de kerstkleren te wachten om verkocht te worden.
Net toen ik de laatste hap naar binnen had gewerkt, een paar appjes had beantwoord en besloot verder te gaan, kwam over het Werenfriedplein een man aangelopen. Het eerste wat me opviel waren zijn lange haren en onwillekeurig schoof ik mijn inmiddels veel te lange pony weg uit mijn ogen. Tijdens de eerste lockdown had ik er zelf de schaar ingezet, iets dat ik beter niet had kunnen doen omdat de pony er uit was gaan zien als een te hoog en scheef opgetrokken rolgordijn voor het raam.
Rustig als een heer schreed de man over de gladde stenen mijn kant op en ging pal naast me zitten. In een reflex schoof ik een stuk opzij.
‘U hoeft niet bang voor me te zijn hoor,’ zei de man.
‘Anderhalve meter hè’, zei ik en ik merkte dat ik onzeker klonk, zoals altijd wanneer mensen dichter bij me kwamen dan ik wilde, alsof ik bang was om ze af te wijzen, ook al was ik zelf overtuigd van het belang van de door Mark en Jaap met klem geadviseerde regel.
De man keek me aan met een blik alsof ik een sprookje vertelde.
‘Wat is het hier rustig vandaag,’ zei hij. ‘Het lijkt wel alsof alles gesloten is.’
Ik meende dat hij me in de maling nam en besloot hier niet op te reageren, wriemelde wat met mijn handen, niet goed wetend of ik het kon maken om verder te gaan met mijn wandeling net nu de man een praatje wilde maken. Ik wreef over de kloofjes bij mijn duimen, die maar niet dicht wilden gaan.
‘Pijnlijk hè,’ zei de man en wees naar mijn handen.
‘Ja nogal. Ik was mijn handen te vaak met zeep.’
‘Niet doen, daar gaat je huid kapot van en het is nergens voor nodig.’
Ik begon me te ergeren aan de naïviteit van de man.
‘Ik denk dat het kan helpen om het virus van me weg te houden.’
Ik probeerde monter te klinken.
‘Het virus?’ zei de man en keek me bezorgd aan.
‘Het lijkt wel alsof u een winterslaap heeft gehouden,’ zei ik en ik probeerde daarbij, ondanks mijn irritatie, een glimlach tevoorschijn te toveren.
‘Zo zou je het wel kunnen noemen,’ zei hij.
Ik keek hem aan en wachtte op nadere uitleg.
Hij sloeg zijn ene been over de andere en trok zijn jas wat strakker om zich heen, alsof hij even een pauze nam om te bedenken wat hij wel en niet aan de onbekende vrouw naast hem wilde vertellen.
‘Bent u hier alleen?’ vroeg de man toen.
Ik keek opzichtig om me heen en trok mijn schouders op.
‘Sorry, ik bedoel of u ook een man heeft of een vriend of zo.’
‘Mijn man is in quarantaine,’ zei ik. ‘Ik heb geen klachten en ben negatief getest, dus ik mocht weer naar buiten. Gelukkig is mijn man niet heel erg ziek, maar de klachten zouden nog kunnen gaan toenemen de komende dagen. We zijn best wel bang.’
‘Bang voor het virus,’ zei de man nu en ik meende een verandering in zijn stem te bemerken, er was iets van empathie ingeslopen. Ook was zijn houding veranderd, alsof hij een andere rol probeerde aan te nemen.
‘Ja, bang voor het virus. Dat is toch niet zo gek? Er zijn al heel veel mensen aan overleden en het is nog lang niet weg.’
De man keek me met een ongeruste blik aan, zoals de dokter je aan kan kijken als er slecht nieuws te melden is en schoof weer wat dichter naar me toe. Ik haalde mijn mondkapje tevoorschijn in de hoop dat hij eindelijk zou begrijpen dat het voor mij menens was en dat ik mezelf zoveel mogelijk wilde beschermen.
‘Mogelijk lijdt u aan viruswaanzin,’ zei de man en keek met afschuw toe hoe ik mijn mond en neus bedekte.
‘Viruswaanzin?’ zei ik. ‘Hoe komt u daar nou bij. Ik geloof juist heel erg in het virus. Het is overal!’
De man ging hier niet op in en haalde zijn telefoon tevoorschijn. Het duurde even voor de display oplichtte, daarna toetste hij een nummer in.
‘Ik ben er weer Herman,’ hoorde ik hem zeggen.
‘Ja zeker, de rust heeft me goed gedaan. Geen tv, geen telefoon. Ook niemand gesproken. Helemaal niets en dat een jaar lang! Het was heerlijk. Kan ik iedereen aanraden. De drukte in mijn hoofd is helemaal weg.’
Ik geloofde niet wat ik hoorde, bleef uit nieuwsgierigheid zitten en luisterde ongegeneerd mee met het gesprek.
‘Over twee weken heb ik weer mijn eerste spreekuur. In het begin alleen wat lichte gevallen. Maar waar ik je over belde…’
De man keek naar mij, draaide zijn rug naar me toe en liet het volume van zijn stem dalen. Ik moest mijn oren spitsen om te horen wat hij zei.
‘Ja, in Elst, op het plein in het centrum. Duidelijk in de war. Zou jij de crisisdienst willen inschakelen?’
Was die man nou helemaal gek geworden! Ik wachtte de rest niet meer af, griste mijn tas van de bank en rende de straat op, richting de Valburgseweg. Pas bij de grote supermarkt aan het eind van de straat, waar het ondanks het virus altijd druk was, waande ik me veilig. In de verte zag ik een busje naderen.
Met een warm gevoel heb ik het boek dichtgedaan, Ik stuur het nu op aan mijn zusje die het ook graag wil lezen.
Ze zeggen wel eens dat een boek het best verkocht wordt in de eerste maanden na verschijnen en dat na een jaar de meeste boeken alweer in de vergetelheid zijn geraakt. Het is slechts een select gezelschap schrijvers gegund om hun kunstwerk voor eeuwig in het collectieve geheugen te prenten. Daarom vind ik het des te leuker om twee jaar na het op de markt komen van HET FAMILIEWEEKEND nog steeds reacties te ontvangen en te vernemen dat men het boek met plezier gelezen heeft, er veel in herkende en het doorgegeven heeft aan een zus of buurvrouw of gereserveerd heeft bij de bibliotheek, waardoor ik weet dat mijn boek nog steeds leeft!
27-12-20, via mijn website ontvangen:
Dag Klaske, Ik heb het boek (familieweekend) gelezen en heb ervan genoten. Het leest prettig en ik herken patronen die je beschrijft in de relatie met broers en zussen. Ook het verzwijgen van ouders over heftige gebeurtenissen herken ik en vind het schokkend, hoe begrijpelijk ook. Mooi vind ik het onderdeel van de brieven van de moeder en dat ze het bewaard heeft voor haar kinderen. Met een warm gevoel heb ik het boek dichtgedaan, Ik stuur het nu op aan mijn zusje die het ook graag wil lezen.
Eind 2019 wenste ik een ieder alle goeds toe voor 2020, met veel geluk, gezondheid en ontspanning. Wie had op dat moment kunnen denken dat je zomaar ziek zou kunnen worden van een onzichtbaar virus en dat de manieren om te ontspannen daarom ingeperkt moesten worden! Kortom: dat alles opeens anders werd!
Gelukkig is het lezen van een boek al die tijd tot de mogelijkheden blijven behoren en daar heeft mijn roman 'Het familieweekend' ook van kunnen profiteren. De winkels die mijn boek in de collectie hebben opgenomen hebben het boek goed verkocht en via- via is de verkoop geleidelijk aan doorgegaan.
Bibliotheken in heel Nederland hebben 'Het familieweekend' opgenomen in hun collectie en een aantal daarvan heeft mijn boek een tijdje uitgelicht. Mijn uitgever heeft de indruk dat het vele malen is uitgeleend. De officiële uitleencijfers verwacht ik binnenkort.
Ook is mijn boek in opdracht van de Koninklijke Bibliotheek omgezet in braille en als luisterboek ingelezen door Stichting Dedicon ten bate van blinden en slechtzienden, die op die manier ook kunnen genieten van mijn verhaal via Bibliotheekservice 'Passend lezen'.
Al met al ben ik blij en trots hoe het 'Het familieweekend' vergaan is. Het is nog steeds overal te koop via online boekenwinkels en ook thuis heb ik nog een klein stapeltje liggen voor wie graag een gesigneerd exemplaar ontvangt.
Begin dit jaar ben ik voorzichtig begonnen aan mijn derde roman. Een vaag idee, een gebeurtenis, een gedachte... al fietsend en wandelend kwamen er steeds meer ideeën en kreeg het verhaal in mijn hoofd steeds verder vorm. Dat het deze keer op een Grieks eiland moest gaan plaatsvinden dat stond al een tijdje vast en het idee was dan ook om in de zomer alvast enige research te doen, de sfeer nog eens goed in me op te nemen, de details van de planten, het landschap en de zee te observeren en te beschrijven. Maar helaas is het ook daar niet van gekomen en dus ben ik begonnen vanuit mijn herinneringen aan jarenlange zomervakanties in dat prachtige mediterrane land en pak ik zo nu en dan de foto-albums erbij om de herinneringen in te kleuren. Het begin is er, het verhaal in grote lijnen is er... In alle rust zal ik het boek gaan schrijven. Heerlijk om aan iets nieuws te beginnen!
Beste mensen, beste lezers,
Alle mensen die het afgelopen jaar Het familieweekend gekocht, gelezen, uitgeleend, geleend, gepromoot of gerecenseerd hebben, wil ik heel erg bedanken! Door jullie heeft mijn boek de weg naar de lezer gevonden en heeft het een plek in winkels en bibliotheken veroverd. En dank voor de vele foto's die dit illustreren!
Alle mensen die van lezen en schrijven houden en alle anderen wens ik het komend jaar alle goeds toe! Met veel geluk, gezondheid en ontspanning. En ik hoop een jaar vol met verhalen en mooie boeken!
Liefs Klaske
Ook met de familie bij elkaar,
Met Sinterklaas, Kerstmis of Nieuwjaar?
Mijn roman Het Familieweekend:
Een mooi cadeau voor wie ‘t nog niet kent!
Over een stel familieleden,
Terugkijkend op het verleden.
Waarom wilde moeder niets zeggen?
Had ze misschien iets uit te leggen?
En waarom niet met elkaar gedeeld,
Wat zich bij de hut heeft afgespeeld?
En heeft een van hen ooit geweten,
Wat in moeders doos heeft gezeten?